Een Belgisch liefdesverhaal: de teruggevonden fotoalbums van Paul en Sylvie

Op een rommelmarkt gevonden fotoalbums laten de gelukkige momenten zien van een Belgisch koppel waarover weinig geweten is. Galerie L'Enfant Sauvage wijdt er een tentoonstelling aan.

Zijn naam was Paul, de hare was Sylvie, en ze waren verliefd. Tussen 1930 en 1960 fotografeerden ze elkaar en legden zo hun gelukkige momenten vast. Ze reisden graag naar nabijgelegen landen en steden.

Je zou aannemen dat ze geen kinderen hadden. Afgezien van deze op film vastgelegde momenten blijft hun leven een mysterie, wat hen des te universeler maakt. In hun silhouetten en glimlachen uit het verleden herkennen we onze eigen ouders, onze eigen geliefden.

Het was tijdens het snuffelen op een rommelmarkt dat Pauline Caplet, oprichtster van de fotografie­ruimte L’Enfant Sauvage, en Paul de La Marandais, tentoonstellingscurator, op de albums vol onverwachte schatten stuitten.

"Wat me zo aansprak en wat ik zo ontroerend vond," vertelt Caplet, "is dat je hen samen ziet ouder worden, album na album. De beelden zelf zijn van uitstekende kwaliteit. Sommige zijn zelfs met de hand ingekleurd." Ze fotografeerden elkaar vaak vanuit dezelfde hoek, in dezelfde omgeving.

In de greep van nostalgie

"Deze foto’s stralen echt een gevoel van vrijheid en onbezorgdheid uit," vult De La Marandais aan. "Op het perron van een treinstation, terwijl ze stonden te wachten, maakten ze foto’s van elkaar." Als liefhebber van archieffotografie besloot Pauline deze beelden een bijzondere plek te geven in een parallel project, Le petit bureau des archives.

"Deze foto’s roepen een nostalgisch gevoel op dat mensen aanspreekt en samenbrengt. We hebben zulke verhalen nodig," zegt ze. Wie van ons heeft er geen fotoalbums weggestopt in een kast of op zolder, vol beelden van gedeeld geluk? Of het nu 1930 of 2030 is, het gevoel blijft hetzelfde. Er is eigenlijk niets veranderd.

In een leven dat is teruggebracht tot een paar honderd kiekjes, zitten onvermijdelijk hiaten en vragen die vaak onbeantwoord blijven. "De persoon die ons de albums verkocht, was geen familielid," vervolgt De La Marandais. "Ze kenden hen niet en wij hebben verder ook geen onderzoek gedaan." In de albums zijn sommige foto’s voorzien van een onderschrift, sommige van een datum, maar niet allemaal. Er ontbreken ook foto’s: soms meerdere op één pagina, soms maar één.

"Je moet aanvaarden dat je niet alles weet. Dat maakt het juist mooi. We weten niet waarom die bepaalde foto ontbreekt. Misschien is hij bewust weggenomen, misschien is hij gewoon verloren gegaan in de tijd." Er zijn ook andere leemtes, de oorlogsjaren bijvoorbeeld: er is niets uit de periode tussen 1939 en 1950, zonder enige verklaring.

Door de foto’s goed te bekijken, kun je sommige dingen afleiden. Het lijkt waarschijnlijk dat Paul de hoofdfotograaf was, die de camera soms aan zijn vrouw toevertrouwde zodat zij hém ook kon portretteren. Hij was een goede fotograaf; hij besteedde duidelijk veel zorg aan zijn beelden. Ze hebben een sterke compositie en zijn perfect belicht.

Misschien herkent iemand die de tentoonstelling bezoekt wel een gezicht of een locatie. "Dit is geen afgesloten project," zegt Caplet. "Het zal zich waarschijnlijk verder ontwikkelen. Ik zou er graag een boek van maken." Caplet koestert ook de stille hoop ooit nog meer albums van Paul en Sylvie op te duikelen, gevuld met andere momenten en andere mysteries.

De tentoonstelling Paul & Sylvie - 'A Belgian Love Story (1930s / 1960s)' is te zien van 6/6 tot 20/7 in L'Enfant Sauvage, enfantsauvagebxl.com