Camille Yembe op Couleur Café: 'Mijn muzieksmaak werd gevormd door The X Factor'

Geridderd door Stromae en erkend door Damso zingt Camille Yembe zonder filter over het leven. De authentieke en atypische Brusselse artieste geeft een inkijk in haar ziel met de nummers op Plastique, een debuut boordevol zon en XXL-melodieën. Deze zomer te ontdekken op Couleur Café, solo én met Niveau4. "In mijn leven heb ik vaak gevreesd beoordeeld of niet begrepen te worden."

Camille Yembe is een nieuw gezicht in de popwereld, maar ze heeft zich lang achter anderen verscholen. De Belgisch-Congolese artieste was tekstschrijfster voor Tiakola, Stéfi Celma en Eva Queen, maar stelt haar woorden nu ten dienste van persoonlijke, ambitieuze en ongeremde songs. De melodieën op Plastique weerspiegelen een complex levenspad en een onverzadigbare drang naar succes. Op haar 28ste blikt Camille Yembe terug op haar parcours: een weg naar de top.

Ben je opgegroeid in een muzikale omgeving?
CAMILLE YEMBE: Helemaal niet. Mijn ouders komen niet uit die wereld. Ik heb geen enkele opleiding gevolgd. Ik kan zelfs geen noten lezen… Mijn muzikale bagage kreeg ik mee via talentenjachten als The X Factor en Nouvelle Star. Ik identificeerde me volledig met sommige deelneemsters. In het eerste seizoen van The X Factor zat bijvoorbeeld Rachel Crow, een meisje van dertien. Dankzij haar ontdekte ik Etta James en The Rolling Stones. Toen ik haar zag, zag ik mezelf. We waren ongeveer even oud. Op een gegeven moment kocht ik een goedkope gitaar. Ik sloot me ermee op in mijn kamer en probeerde via YouTube-tutorials de hits die ik op televisie hoorde na te spelen. Ik droomde ervan zangeres te worden.

Op welk moment zet je de stap van droom naar werkelijkheid?
YEMBE: Tijdens mijn puberteit kreeg muziek voor mij een heel persoonlijke betekenis. Op 16-jarige leeftijd moest ik het ouderlijk huis verlaten. Emotioneel was dat een zware periode. Vanaf dat moment werd muziek een toevluchtsoord, mijn enige manier om aan de werkelijkheid te ontsnappen. Ik luisterde de hele dag door naar muziek en nam in mijn eentje covers op. Voor mij was de muziekindustrie een mysterie, een ontoegankelijke plek. Om er toch dichterbij te komen, besloot ik een video te sturen naar iemand die ik goed vond. Ik dacht aan Diam's, maar ook aan de Belgische rapper Gandhi. Op school waren we superfan van zijn nummer 'Erreur Fatale'. Ik zag ons al samen een duet zingen… Dat was natuurlijk een waanzinnig idee. Maar ik waagde het erop. Ik stuurde hem een kort filmpje, zoals je een fles in de zee gooit...

Luidt die video het begin in van je carrière?
YEMBE: Op een bepaalde manier wel, want Gandhi stuurt me een antwoord. Hij zegt dat we elkaar het best kunnen ontmoeten in een opnamestudio. Maar dat ik nog wat geduld moet hebben, omdat hij op het punt staat om twee maanden naar Kinshasa te vertrekken om daar een album op te nemen. En dan valt alles op zijn plaats: ik moet daar ook naartoe, op hetzelfde moment, om mijn vader terug te zien die ik al negen jaar niet meer heb gezien... Ik ontmoet Gandhi dus in de Democratische Republiek Congo, terwijl we allebei uit Brussel komen. Hij ontvangt me in de studio waar hij werkt. Het is mijn eerste contact met de artiestenwereld. Daar nemen we samen een nummer op. Het heet '4 Saisons'.

Heeft die ervaring in Kinshasa jouw muziek beïnvloed?
YEMBE: Niet rechtstreeks. Terug in Brussel begin ik aan een studie buitenlandse handel. Die keuze overtuigt me niet echt, maar ik zet door. Tegelijkertijd houd ik contact met Gandhi, die me op een dag een fundamentele vraag stelt: waarom schrijf je je eigen liedjes niet? Op zijn aanraden ga ik aan de slag. Ik vind het leuk. Schrijven wordt een passie. Ik laat Gandhi mijn teksten lezen. Hij keurt mijn werk goed. Dat is bemoedigend. Op een gegeven moment vertelt hij me dat actrice Stéfi Celma (bekend geworden door haar rol als Sofia Leprince in de serie Dix pour cent, red.) geïnteresseerd is in 'Maison de terre', een van mijn nummers. Mijn eerste reflex is om haar wandelen te sturen. Ik zie geen enkele reden om haar een van mijn liedjes te geven! Ik ben nog echt groen achter de oren. Ik weet zelfs niet dat het beroep van tekstschrijfster bestaat... Gandhi legt me alles uit en ik zie er het nut van in. In die periode stop ik met mijn studies. Ik schakel over op bijbaantjes: verkoopster voor een grote kledingketen, serveerster in bars in de Sint-Gorikswijk. Ik word onderbetaald. Uiteindelijk vind ik een stabiele baan als telefoniste bij Vivaqua, het waterbedrijf van het Brussels Gewest. Ik wil er een paar maanden blijven. Na vier jaar ben ik er nog steeds... Ik heb het gevoel dat mijn leven aan me voorbijgaat. Ik beland in een depressie. En op dat moment belt Gandhi me. Hij vertelt me dat Damso bezig is met de artistieke leiding van zangeres Eva Queen. Hij wil dat ik hem vergezel naar de studio...

Mogen we dat een kantelpunt noemen?
YEMBE: Absoluut. Die dag stap ik met Gandhi een opnamestudio binnen. Hij stelt me voor aan Damso en Eva Queen, en vraagt hen om naar me te luisteren... Dat had ik niet verwacht. Ik ga kapot van de zenuwen. Zonder echt te weten hoe, slaag ik erin de schijn op te houden. Ik blijf kalm, ik leg mijn werkwijze uit. Aanvankelijk was ik er voor één nummer. Uiteindelijk heb ik bijna het hele album geschreven. Die sessie is echt een keerpunt. Voor het eerst in mijn leven voel ik me op mijn plaats. Het is een openbaring. De volgende dag beslis ik om ontslag te nemen en me volledig aan de muziek te wijden.

In januari 2025 neemt Stromae het woord tijdens de Belgian Music Week om een opkomende stem uit België te steunen. Hij zegt tegen het publiek dat ze absoluut Plastique moeten beluisteren, een nummer gezongen door een artieste genaamd Camille Yembe. Kennen jullie elkaar?
YEMBE: Nee, ik heb hem nooit ontmoet. Voor mij is Stromae eerst en vooral een grote invloed. Ik ben een enorme fan. Hij is misschien wel de artiest die ik het meest bewonder ter wereld. Mijn naam uit zijn mond horen was compleet onwerkelijk. Ik kon het amper geloven. Zijn verklaring voelde als een vorm van erkenning. Tot dan toe voelde ik me vaak onzeker en minderwaardig. Omdat ik geen muziek kan lezen, geen enkele opleiding heb genoten, omdat ik wat aanmodder op piano, omdat ik maar een beetje gitaar speel. Ik had altijd het gevoel dat ik een examen moest afleggen voor een groot tribunaal dat je muziek moet goedkeuren. Toen ik Stromae mijn naam hoorde zeggen, dacht ik bij mezelf dat ik waarschijnlijk op de goede weg was.

Je eerste ep heet Plastique. Een verwijzing naar het pantser dat we ons aanmeten in de samenleving, naar de "plastic huid" die we afhankelijk van de omstandigheden en context dragen. Is het gemakkelijk om die af te werpen?
YEMBE: Niet echt. Op dit moment streef ik naar persoonlijke groei. Ik ben op zoek naar vrijheid. Maar dat is iets van de laatste tijd. In mijn familiekring heb ik me lang verstopt achter een masker. Op het werk was het nog erger. Ik had het gevoel een rol te spelen, te doen alsof. Niemand kende me echt. En terug thuis voelde dat heel wrang. Waarom je persoonlijkheid verbergen? Waarom je verschuilen achter een façade? In mijn leven heb ik vaak gevreesd beoordeeld of niet begrepen te worden. Dat overkomt me nog steeds. Maar ik voel dat ik in een proces van aanvaarding zit, op weg naar verandering.

Wat je invloeden betreft, noem je graag Thom Yorke, Charles Aznavour, Kendrick Lamar en Christine and the Queens. Je brengt al die referenties samen onder de noemer "nieuwe pop". Wat betekent dat?
YEMBE: Door tussen genres en periodes te laveren voorkom ik dat ik in een hokje word gestopt. Voordat ik mijn ep uitbracht vreesde ik interviews, omdat journalisten altijd het favoriete genre van de artiest willen kennen. Ik voel evenveel liefde voor Charles Aznavour als voor Damso en Aretha Franklin. Maar ik weet niet wat die drie namen verbindt. "Nieuwe pop" is dus een term die de diversiteit van mijn invloeden samenvat. Mijn generatie heeft haar muzieksmaak totaal versnipperd opgebouwd. We zijn niet opgegroeid met rock, we hebben de geboorte van hiphop niet meegemaakt. Soul was er al, electro en chanson ook. Voor mij kwam alles fragmentarisch binnen via talentenjachten, mp3's, YouTube-video's en streamingplatforms. Mijn ambitie is om iconischer te zijn dan mijn songs. In mijn muziek is de bindende factor mijn persoonlijkheid, mijn schrijfstijl, mijn manier van zingen, mijn flow. Door de term "nieuwe pop" te gebruiken, wil ik vooral alle deuren openhouden.

Welke raad zou je geven aan iemand die een muziekcarrière ambieert?
YEMBE: Allereerst: blijf trouw aan jezelf. Want muziek die mensen raakt, liegt niet. Je moet je liedjes belichamen, met je eigen waarden en muzikale invloeden. Ook al is het niet de klassieke weg of de trend van het moment. Vervolgens moet je durven, experimenteren en vooral risico's nemen. Vertrouw liever op je instinct dan dat je je van alles afvraagt. Geniet van het moment en leer van je fouten.