Actrice Amber Janssens: 'Brussel is de plek waar ik de voor de eerste keer werd gekust'

Amber Janssens is een Brusselse actrice. In haar tweewekelijkse column voor BRUZZ reflecteert ze over wat een bijna-dertiger allemaal hoort te weten om niet door de mand te vallen.

Ik nestel mij in de vrieskou, col roulés en mijn nieuwe gemoedstoestand. Weg uit de tropen en terug in de Brusselse metro, die oranje merrie die ondergronds continu in galop voortdraaft. Al twee keer heb ik mijn halte gemist, één keer de foute richting genomen en zo'n zeven keer weggedroomd. Slaaptekort, een licht overblijfsel van mijn jetlag en Zwangere Guy die de vorige avond als een hongerige hengst de Heizel heeft bestegen, liggen aan de basis van mijn warrige parcours.

Ik stel scherp op mijn compagnons de route. Iedereen lijkt verdiept in ongelezen berichten en to-do-apps, opgeslorpt in truien en tempo. Op reis gaan betekent onvermijdelijk ook opnieuw moeten leren thuiskomen, maar hoe werkt dat? Terwijl ik elke avond mijn vervellende kuiten insmeer met aloë vera en 's ochtends de snoozeknop probeer te ontwijken, vraag ik mij af wat het is dat van deze grootstad mijn fundament maakt. Brussel is fietsen in de regen, MOBIB-kaart niet vinden aan de poortjes en nagefloten worden met woorden die weerhaakjes hebben. Waar veel onkruid en soms weinig hoop groeit – dixit Papa ZG.

Maar het is ook de plek waar ik met de basiliek als achtergronddecor de zijwielen van mijn fiets inruilde voor geschaafde knieën. Waar ik als miniatuurversie voor het eerst koffiekoeken durfde te bestellen in het Frans – en de bakker begreep wat ik bedoelde met 'koek de huit', 'une claire' en 'boer de berlin'. Het is de plek waar ik voor de eerste keer werd gekust – en gedumpt. Waar ik lachrimpels en buikspieren heb gekweekt tijdens café-avonden die veel later uitdraaien dan gepland (en waar gordijnen dichtgaan en asbakken contrair op tafel vliegen). Waar ik sleutels en ruzies heb verloren, maar ook ideeën en geliefdes heb gevonden. Misschien is Brussel het fundament omdat elke versie van mezelf hier nog rondloopt. Al die levens, op een andere frequentie door elkaar. Zoals deze ochtend, in dit metrostel.

Aan de deuren staat een vrouw met een baby in de draagzak. Misschien voor het eerst op stap na haar bevalling om te bewijzen aan zichzelf en aan de buitenwereld dat ze naast moeder ook gewoon nog steeds stadsgazelle is. Een groep pubers in een mengelmoes van taal, vloekend want “putain, j'avais oublié le geodriehoek pour mon huiswerk”. Schuin tegenover mij een oude man met een plastic zakje met daarin kiwi's en een doosje pleisters. Ik beeld mij in dat hij vanavond met zijn rimpelige handen prutst aan de papiertjes om de pleister eruit te krijgen voor zijn wederhelft. Hij heeft grote wenkbrauwen, harig maar zacht, als een grote Swiffer. Wanneer hij fronst, komen zijn wenkbrauwen zo dicht bij elkaar dat het lijkt alsof ze iets tegen elkaar willen zeggen. Misschien fluisteren ze hem in: bijna thuis. Ik ook. Want “BX blijft de basics”, heb ik ergens horen waaien.