Actrice Amber Janssens: 'Rond mijn verjaardag schipper ik tussen euforie en vluchtplannen'

Amber Janssens is een Brusselse actrice. In haar tweewekelijkse column voor BRUZZ reflecteert ze over wat een bijna-dertiger allemaal hoort te weten om niet door de mand te vallen.

Le moment suprême est arrivé. Kort nadat deze woorden in zijwaartse bijtrekpas dansen over je scherm, door je brievenbus of tussen je vingernagels, word ik voor het eerst wakker als nieuwbakken dertigjarige. Waarschijnlijk met een combinatie van maagzuur en existentiële crisis. Maar hoogstwaarschijnlijk ook met een vrachtlading aan schone souvenirs, want ik ga op die begrafenis van mijn bestaan als twintiger alleszins ook dansen (niet in bijtrekpas) tot het licht wordt. Of tot mijn geriatrische heupen het begeven, we zullen wel zien.

Het idee rond deze reeks schrijfsels kwam voort uit een soort nervositeit voor dat getal. Of eerder voor waar dat getal voor staat, namelijk een volwassene bien cuit. Je weet wel: zo één die altijd weet waar het noorden ligt, kruiden uit de winkel instant verpot, weet dat je spinazie niet mag opwarmen in de microgolf (of was dat een fabel?), alle politieke partijen kan samenvatten in Excel, weet dat een ei dat zinkt nog goed is maar één dat drijft over tijd (geen fabel) en zich nooit vergist tussen Simonis en Elisabeth. De voorbije weken heb ik daarom al wel wat gaten in mijn kennis en kunde proberen te dichten, maar leren verjaren is nog een vak apart.

Elk jaar schipper ik rond mijn verjaardag tussen euforie en vluchtplannen. Inclusief een eetlepel jaloezie over iedereen die jarig is in de zomer en zich wat het organisatorische comité betreft nergens echt zorgen over moet maken (behalve over het versluizen van ijsblokken). Deze editie komt er ook nog een diepgewortelde angst bij voor die schreeuwerige dertigersballonnen omhuld in gouden folie en tristesse, alsook de hashtags #dirtythirty en #thirtyandflirty. Toch kan ik dapper verkondigen dat ik wat de avond zelf betreft goed geëquipeerd ben (tip: ‘nee’ zeggen tegen materiële kado’s, ‘misschien’ tegen ambitieuze plannen de dag erna en ‘ja’ tegen George Michael op de playlist). Maar op wat na die verjaardag volgt?

“Balance is made to be challenged,” dixit flexibele Hugo in mijn laatste yogales. Aangezien ik sterrenkundig de wereld ben ingezwierd als Weegschaal, deed mij dat grijnzen (vlak voor ik officieel tegen de yogamat van mijn buurman werd gezwierd). Maar het deed mij vooral nadenken over die balans die we allemaal proberen vinden. Zwetend in downward facing dog, en vooral in het zoeken naar de goeie richting. Terwijl de wereld ondertussen even hard in de fik staat als een verjaardagskaars. Te midden van een freelancebestaan en relatiebreuk is die zoektocht ook in mijn geval soms wankel. Maar dan denk ik aan Hugo. Of aan mijn moeder die elke avond op één been gaat staan als ze haar tanden poetst, om evenwicht te trainen. En aan geitenpaden. Je weet wel: die steile en clandestiene kronkelwegen die plots toch opduiken, naast de officiële routes. Al weet je dus niet instant en altijd waar het noorden ligt, à l’improviste vind je soms ook de weg.