Het oude vrouwtje en haar vijftig duiven

Het vriest. Het kraakt. Het is zo een dag dat je met tegenzin je jas en muts aantrekt om tijdens je middagpauze op zoek te gaan naar een broodje. Het moet, want deze ochtend was er geen brood in huis en drukte ik ook net iets te veel op die vervelende snoozeknop van mijn wekkerradio. Het Flagey­plein is leeg, op de bank zit een oud vrouwtje met wat maïs. De duiven vliegen af en aan. Drie worden er al snel vijftig. Het doet me denken aan mijn eigen kippen, maar vooral ook aan die scène uit Mary Poppins. In mijn hoofd speelt het liedje uit die film, 'Feed the birds'. Het is eigenlijk een prachtig tafereel. Ik kijk nog even, glimlach, wandel door. Het vrouwtje heb ik niet meer teruggezien, maar iedere keer als ik voorbij haar lege plekje op de bank loop, hoop ik dat de duiven haar hebben meegenomen naar een andere, mooie Mary Poppins-wereld. Mijn kippen brengen me dan weer naar de achtertuin, waar het kraakt en vriest.

Jasper Fonteyne