Af en toe bekruipt mij een onweerstaanbare drang naar zoetigheid. Dan stap ik met vaste tred richting dichtstbijzijnde supermarkt, om die zoetzucht te stillen. Een Twix klaart doorgaans de klus. Ze liggen op ooghoogte voor me uitgestald, voor 2 euro en 6 cent per verpakking. Tot het me opvalt: diezelfde Twix ligt ook op de onderste rayon. En wel voor 1 euro en 84 cent. Voor een korting van 22 cent ga ik gewillig door de knieën. Ik neem de onderste Twix en wend me tot de kassa, klaar om mijn korting in ontvangst te nemen. Tot mijn ontsteltenis rekent de juffrouw me de volle 2 euro en 6 cent aan. Ik maak haar attent op het prijsverschil van hetzelfde product, dat zich nota bene voor haar neus zwart op wit manifesteert. “C'est le code bar qui compte, monsieur.” Ik word instant opstandig. Wie geen correct prijzenbeleid hanteert, verdient mijn centen niet. “Laisse tomber,” laat ik de juffrouw weten. Met lege handen verlaat ik de winkel. En mijn drang naar zoetigheid? Wel, mijn gierige kantje blijkt sterker.
Bram Van de Velde
