Gisteren kroonde een man mij op straat tot koningin – weer eens wat anders dan “pute”, “salope” of, nog erger, “feministe”.
Terwijl ik op iemand wachtte, raakten we aan de praat nadat ik hardop had moeten lachen om zijn monoloog die ik aan het afluisteren was. Long story long: de man probeerde zijn kompaan te overtuigen om samen een appartement te huren. De kompaan vond dat gay, waarop meneer zei: “Mais c'est à la mode ça !”
Toen mijn vriendin kwam aanfietsen, nam ik afscheid. “Nee, wacht!” Meneer haalde een grote koker van piepschuim tevoorschijn en draaide hem open. “Cadeautje!”
Ik bestudeerde het minipotje.
“Koninginnegelei! Ken je dat niet? Is een superfood, héél duur, wel 30 euro. Lekker bij de whisky.”
Waar ik deze gift aan had verdiend? “Je grote lach. En jij kunt het vast meer gebruiken dan ik.”
Thuis zoek ik het op. Inderdaad. 30 euro voor een goedje dat alléén de (toekomstige) bijenkoningin krijgt, als krachtvoer. Ik ben vandaag toch maar als gewone werkbij naar kantoor gegaan.
Eleanor Denneman
