Henrietta, dealer bij Viage: 'Een fooi van 1.700 euro, dat voelt goed'

Als de meeste mensen hun dag afsluiten, begint de werkdag van Henrietta pas. De Hongaarse begeleidt als croupier in Casino Viage haar gokkers door de nacht, langs ontgoocheling en euforie.

Een bakkerij, cafés, een kantoor en een centrum voor plastische chirurgie. Voor ze de weg naar Viage vond, had Henrietta Danyi (34) al wat beroepswaters doorzwommen. “Ik heb mijn school niet afgemaakt en probeerde van alles. Toen ik als barmeid op een cruiseschip werkte, ontmoette ik de directeur van een casino­academie. Die wist me te overhalen. Ik belandde in Brussel en werd er verliefd op de job. Voordien bleef ik nooit lang op één plek, maar hier ben ik al zeven jaar.”

In de VIP-room van Casino Viage, op de eerste verdieping in het winkelcentrum Anspach, wordt het VIP-pokersalon net vernieuwd. “Ik heb nog nooit gegokt in mijn leven, maar ik ben altijd wel dol geweest op bordspellen,” vertelt Henrietta. “Elk weekend en elke vrije dag haalde ik mijn schat aan spellen boven. Ik droomde ervan om een hele muur met spellen te vullen. Mijn favoriet? Catan.”

Als croupier of dealer, zoals de functie bij Viage heet, is de Hongaarse verantwoordelijk voor een van de speeltafels: roulette, blackjack, Omaha of verschillende versies van poker, de keuze is breed. “Als dealer leer je steeds meer spellen kennen en kun je opklimmen. Ik begon als stagiair en ben nu al dealer 3. Veel CEO's begonnen ooit als dealer aan een speeltafel.” Of dat ook de ambitie van Henrietta is? “De zakelijke kant boeit me wel.”

Dat ze ambitie heeft, toonde ze onlangs op het Europese dealerkampioenschap in het Oostenrijkse Bregenz. “Ik haalde de finale niet, maar ik was in de wolken dat ik kon meedoen voor Viage. Je werd er ondergedompeld in die shiny shiny world waar ik zo graag deel van uitmaak.”

Naar dagopvang om te gokken

Viage telt bijna driehonderd personeelsleden, van wie 80 procent ingezet wordt voor livegaming, een record voor België. Andere casino's moeten het veel meer van slotmachines hebben. Die zijn hier de klok rond beschikbaar, terwijl de livetafels pas in de namiddag openen en om 5 uur 's ochtends sluiten. Zelf doet Henrietta de voorbije maanden vooral nachtshifts, een ritme dat kan wegen op het sociale leven. “Ik heb geen gezin, zelfs geen goudvis die op me wacht, dus maakt me dat niet zoveel uit.”

Dag en nacht, dat is een wereld van verschil in het casino, merkte de Hongaarse. “Overdag heb je veel gepensioneerden die hier gemoedelijk voor een paar euro komen gokken, een babbeltje slaan met vrienden en een snack eten. Vorige week had ik iemand die zijn kind voor twee uur naar de dagopvang had gebracht om te gokken. ‘s Nachts is het veel drukker, dan zie je meer spelers die echt geld willen verdienen. Ook de professionele pokerspelers zijn dan van de partij.”

Het leukste aan haar job noemt ze ook de uitdagendste kant. “Je moet je aanpassen aan de spelers, aan hun pieken en hun dalen en de spanning die daarmee gepaard gaat. Als iemand bij roulette snel verliest, beur ik hem op, leg ik uit dat de kansen kunnen keren en dat uiteindelijk niet het geld, maar de gokervaring belangrijk is.”

Schrijnende toestanden

Bij een ex-croupier is te horen hoe klanten in Viage soms hun hele fortuin of huis verspelen, met schrijnende taferelen tot gevolg. Hoe gaat het personeel dan om met gokverslaving? “We hebben een lijst van maatregelen,” stelt Henrietta. “Als mensen blijven verliezen en geld afhalen, proberen we hen ervan te overtuigen om naar huis te gaan.”

De ex-dealer bericht ook over vrijpostigheid van de vooral mannelijke spelers, vooral op verbaal vlak. Het is een aspect waar Henrietta zich minder aan lijkt te storen.

“Sowieso is de menselijke connectie een belangrijk onderdeel van ons werk. Je moet technisch goed zijn, goed rekenen en ritme in het spel stoppen, maar de interactie is even cruciaal. ‘Ben je op vakantie geweest? Ik heb je lang niet gezien.' Dat soort dingen. Mensen hebben vaak een favoriete dealer, die ze dan volgen als die van tafel verandert. Fooien? Die delen we met de ploeg, maar ik kreeg al eens 1.700 euro. Dat voelde goed, ja.”