Weerloos groen

Midden in een coronalockdown ontstond thuis een lumineus idee: waarom geen grote plantenbakken timmeren en voor ons appartement in laag Sint-Gillis zetten? Huis mooier, trottoir gezelliger, iedereen tevreden, toch? Enkele knutselsessies later stonden twee exemplaren met groen te blinken voor het huis. De waaier aan fans bleek inderdaad breed. Van de buur die er zijn drankblikje dropte over de voorbijganger die al eens een hele plant meejatte tot de jongeman die ik op bloembakplassen betrapte (en tot de ingang van zijn huis achtervolgde), allemaal konden ze ons initiatief zeer smaken. Alle wildplassers en plantenpikkers ten spijt staan de bakken er nog steeds. Het wekelijkse  vandalisme weegt namelijk niet op tegen de voordelen. De conversaties die je hebt als je een plant vervangt of de krant leest op de inkomtrap naast het groen: “Bonjour.” “Die plant onderhoud je zo.” “Wil u mijn huis kopen?” De anonieme straat die een ontmoetingsplek wordt. Weerloos groen als daad van optimisme. Onlangs keek ik nog eens naar onze gevel. Ik denk dat ik een plekje zag voor een derde bak.