Jaar zonder regering: 'Schande. La honte'

‘Deze politici maken niet alleen zichzelf maar ook het Gewest belachelijk. En ze verliezen elke dag meer krediet bij de Brusselaars die ze vertegenwoordigen.’ Dat schrijft Koen Cypers, redactiechef Inhoud bij BRUZZ, in het edito van deze week naar aanleiding van één jaar zonder Brusselse regering.

Een Brussels regeerakkoord dat op maandag 9 juni als een Heilige Geest over het Gewest zal neerdalen? Nee, het mag dan nog tweede pinksterdag zijn, 365 dagen na de stembusgang moet de Brusselaar geen mirakels verwachten. Ondanks de ‘versnelling’ van de afgelopen weken, zal het allicht nog weken, zo niet maanden duren voor iets van een akkoord mogelijk lijkt.

BRUZZ volgt de onderhandelingen vanaf dag één met grote aandacht, en voor de huidige toestand is eigenlijk maar één woord op zijn plaats: Schande. ‘La honte’ pour les francophones.

Schande dat de mensen voor wie er gestemd is, zo weinig politieke moed, respect en visie tonen. David Leisterh (MR) en Ahmed Laaouej (PS) op kop, maar ook de andere onderhandelaars hebben boter op het hoofd. Niemand slaagt erin om over de partijkleuren heen te stappen en samen tot een inhoudelijk discours te komen. Ze kiezen er nu al een jaar voor om alleen voor de eigen achterban te spreken, juridische of politieke achterpoortjes op te zoeken, eigen beleidsverklaringen en nota’s te lanceren, getimede persconferenties te geven of simpelweg de lippen stijf op elkaar te houden.

Ook de recente linkse demarrage van PS en gelijktijdig de eenzijdige beleidsverklaring van MR zijn vooral een zoveelste politiek steekspel tussen de twee grootste tenoren, en alweer een bewijs dat het afgelopen jaar zich vooral kenmerkte door een kortzichtige, egoïstische en perverse vorm van politiek. Met de kwalijke gevolgen die vandaag iedereen kan zien: geen beleid, geen keuzes, geen toekomstvisie en een begroting die intussen niet bloedrood, maar pikzwart kleurt.

Schaamtelijk schouwspel

Misschien nog kwalijker is dat het lijkt alsof het heel veel mensen geen moer meer kan schelen of er morgen een regering komt of niet. Geef de burger maar eens ongelijk. Zonder goedgekeurde begroting kabbelt het beleid voort, de geldkraan wordt amper dichtgedraaid – ondanks alle alarmbellen – belangrijke beslissingen worden uitgesteld en de onderhandelaars zelf tonen een totaal gebrek aan urgentie in grote dossiers. Je zou huidig minister-president Rudi Vervoort (PS) bijna geloven als hij zegt dat we niet moeten panikeren en dat Brussel solide is. Maar de harde waarheid is dat Brussel enorme uitdagingen staan te wachten en dat dat politieke stratego het Gewest alleen maar verder de dieperik in duwt. Het zegt bovendien veel dat de nationale partijvoorzitters – op één na – hun rug naar Brussel keren en zich amper willen uitspreken, laat staan moeien, in dit schaamtelijk schouwspel.

De impact van het uitblijven van een regering wordt elke dag duidelijker. Niet alleen zijn er organisaties, sportclubs, vzw’s ... die baden in onzekerheid. Premies en subsidies zijn in gevaar, en mensen verliezen hun job. Het geloof in de democratie, de basis van ons politieke stelsel, krijgt bijgevolg flinke klappen. Zijn deze onderhandelaars de politieke voorbeelden naar wie jongeren vandaag moeten opkijken? Brussel kampt meer dan ooit met een grote bloedarmoede aan politiek talent en zit opgezadeld met kortetermijndenkers. Want: liever de verkiezingen winnen in 2029 dan vandaag beleid voeren; liever met zelfprofilering een postje elders proberen te bemachtigen dan vandaag rond de tafel te zitten; liever halsstarrige veto’s stellen dan toegeven dat je bang bent om kiezers te verliezen; liever zwijgen dan een zusterpartij tegen de borst stuiten; liever met de vinger naar de federale overheid wijzen dan zelf leiderschap te tonen ...

Belachelijk

De grote gelatenheid die er vandaag heerst, is dan ook een rechtstreeks gevolg van een jarenlang inspiratieloos beleid in het Gewest, en een gebrek aan ambitie, staatsmanschap en leiderschap. Dit is het falen van de Brusselse politiek in haar geheel. De weinige burgers die zich dit debacle wél nog aantrekken, stuiten dan weer op onbegrip en kritiek van de politieke klasse. Denk aan Farbod Fathinejadfard en zijn speech in het parlement. In plaats van toe te geven dat de dichter overschot van gelijk had toen hij zei dat de parlementsleden niets te vieren hadden op het Irisfeest, klonk op de banken dat zijn toespraak ongepast was en werd zelfs de ondervoorzitter op het matje geroepen. Wereldvreemd van het parlement en een reden te meer om Fathinejadfard met BRUZZ een extra forum te geven.

Deze politici maken niet alleen zichzelf maar ook het Gewest belachelijk. En ze verliezen elke dag meer krediet bij de Brusselaars die ze vertegenwoordigen. De Brusselse politiek is dood, maar de Brusselaar leeft verder. Want vroeg of laat zullen er écht beslissingen moeten worden genomen om de toekomst van het Gewest veilig te stellen en dan luidt de vraag: wie van deze gekozenen zal écht zijn politieke verantwoordelijkheid durven te nemen?