Met de camper in Anderlecht: geen schaduw, geen stroom, wel veilig en goedkoop

Al bijna zevenduizend mobilhomes stonden de afgelopen drieënhalf jaar op de tijdelijke camperplek van Camp in Brussels in Anderlecht, zowat de enige plaats in het gewest waar campers terechtkunnen. Het is een testproject van Sébastien Tran, die graag een volwaardige camperplaats wil openen in Brussel. “Een terrein vinden is aartsmoeilijk.”

Bij het groene hek op nummer 13 van de Félicien Ropsstraat komt een camper met Spaanse nummerplaat aanrijden. De inzittenden, twee vrouwen en een man, stappen enigszins verbaasd uit als ze merken dat het hek niet spontaan opengaat.

Op een geplastificeerd A4-tje, vast­gemaakt aan de poort, lezen ze dat online­reservering verplicht is en dat ze pas om één uur naar binnen kunnen. Het is even over negen in de ochtend en de Spanjaarden, die uit Mallorca blijken te komen, besluiten hun camper voor enkele uurtjes langs de weg te stallen, nadat ze eerst de boeking in orde hebben gebracht.

“Het staat klaar en helder op de website, maar nog steeds is het voor sommigen niet duidelijk dat ze moeten reserveren,” zegt Sébastien Tran aan de telefoon. “Dat is nodig, want we hebben maar 29 plekken, en in het weekend en in de zomer is alles heel vlug volzet.”

Tran kwam een jaar of zes geleden op het idee om voor toeristen die met een camper naar Brussel reizen een terrein in te richten. Dat soort toerisme is al enkele jaren, vooral sinds corona, in opmars. Uit studies blijkt dat mobilhomereizigers in België en Europa de snelst groeiende groep kampeerders zijn. Ons land telt intussen ruim 83.000 mobilhomes, in heel Europa zijn het er meer dan drie miljoen.

Buiten de vijf plaatsjes voor motorhomes aan de jeugdherberg van Molenbeek was er in Brussel echter geen plek voor hen, stelde Tran vast. Volgens het algemeen politiereglement mogen camperaars in het gewest langs de weg overnachten, maar niet langer dan één nacht.

Tran concretiseerde zijn voornemen, stelde een businessplan op en richtte de vzw Camp in Brussels op.

Gratis terrein

Omdat hij zijn plan eerst wilde uittesten, ging hij op zoek naar een terrein voor tijdelijke bezetting. Na veel moeite kwam hij uit op parking Bizet aan de Bergensesteenweg in Anderlecht, een voormalige overstapparking van het Gewest die de gemeente nu in gebruik heeft. Tran: “Het was een probleemplek geworden voor de gemeente. Er waren nachtelijke races, vechtpartijen, sluikstorten. De politie moest om de haverklap langskomen. Daarom mochten wij het terrein gratis hebben, voor vijf jaar.”

De vzw ruimde de verloederde parking op, installeerde een stevig hek aan de ingang en in januari 2022 ging het motorhometerrein open.

Veel meer dan een asfaltparking met een plukje groen en op de grond witte markeringen voor standplekken is het niet. Er is geen receptie, alles is geautomatiseerd. Wie boekt, krijgt een code om binnen te rijden. Tran komt eens per dag langs om te kijken of alles in orde is en eventueel de display met stads- en metroplannetjes aan te vullen of de vuilnisbakken buiten te zetten.

Op het terrein zijn geen stroom- of watertappunten. Daarom zijn alleen zelfvoorzienende campers welkom en dit voor maximaal 72 uur. “Voertuigen zonder volledige sanitaire voorzieningen zijn niet toegelaten op de site,” staat duidelijk vermeld op het A4-tje aan de ingangspoort. Een tweede infoblad, geïllustreerd met niet mis te verstane pictogrammen, benadrukt dat plassen en toiletwater lozen op de parking ten strengste verboden is en bestraft kan worden met een boete van 150 euro.

Ook barbecueën mag niet. “Dit terrein is bedoeld voor mensen die overdag de stad willen bezoeken en daar ook iets eten,” legt Tran uit. De afwezigheid van faciliteiten weerspiegelt zich in de prijs, 10 euro per camper per nacht.

'Prima plek'

Op deze warme woensdagochtend in juni zijn 17 van de 29 plaatsen bezet, vooral door Duitse en Franse motorhomes. Ze staan er in alle soorten en maten, van lieftallige kampeerbusjes tot glimmende, luxueuze witte reuzen van ruim zeven meter lang. De meeste eigenaren zijn ondertussen wakker en rommelen wat aan, in en om hun voertuig.

Michaël Bachelard, short, T-shirt, petje, is met twee vuilniszakjes op weg naar de afvalbakken. Hij is tevreden over deze overnachtingsplaats. “Ideaal als je, zoals ik, de stad wil bezoeken. Ik ben hier gisteren aangekomen en ben met een gerust hart tot ’s avonds laat het centrum in gegaan omdat ik wist dat mijn busje hier veilig stond. En dat voor tien euro,” vertelt de veertiger uit de Dordogne.

Zijn busje is een bescheiden, verbouwde bestelwagen. “Eenvoudig, maar ik heb alles. Batterij, watertank, doucheslang en ook een draagbaar toiletje.” Bachelard kocht het wit-turquoise busje onlangs tweedehands voor 10.000 euro. “Ik ben net gescheiden en moet nu alleen op vakantie,” legt hij uit. Via Luxemburg, Luik en Namen is hij naar Brussel gereisd. Straks rijdt hij door naar Gent.

Veiligheid, daar gaat het ook om bij zijn landgenote Anna, die met haar nieuwe, zeegroene Volkswagen California aan de overkant staat. Gisteren was ze op bezoek bij haar dochter, die in Brussel woont. “Eigenlijk wilde ik gewoon ergens langs de straat parkeren en slapen, maar mijn dochter vond dat niet veilig. Dus heeft ze hier een plaats voor mij geboekt,” zegt de Française, afkomstig uit de Opaalkust. Een prima plek, vindt ze, al was ze vanochtend vroeg wakker door de graafwerken op de Bergensesteenweg.

Ze moet nog een beetje wennen aan het blitse campertje, vooral de klim naar het dakbed is nogal lastig. Anna is aan een nieuw nomadisch leven begonnen. “Ik heb mijn huis weggedaan, al mijn bezittingen opgeslagen en ga nu met dit busje reizen.”

Zo meteen rijdt ze richting Zwitserland, op weg naar haar andere dochter, die gaat bevallen. “Ik rij een uur of vijf, wellicht tot in de Vogezen. Ik kan stoppen waar en wanneer ik wil. Het vrije leven,” lacht ze, waarna ze de deur van haar nieuwe huis dichtschuift en achter het stuur kruipt.

Intussen wandelt de familie Kosztovici uit het Duitse Ulm – vader, moeder, dochter van veertien en hondje Lucky – naar de uitgang. Ze gaan per metro naar de Europese wijk, waar ze een rondleiding geboekt hebben in het Europees Parlement. “Wij wilden Brussel zien en zochten een camping in de stad,” zo verklaart de vader hun aanwezigheid op het terrein. Dat er geen faciliteiten zijn is voor hen geen probleem. Hun uit de kluiten gewassen luxecamper is uitgerust met zonnepanelen en alle snufjes. Alleen kan de airco zonder externe elektriciteitsbron niet aanblijven als ze weg zijn. Dus kan het hondje niet in het voertuig blijven. “Hij moet mee, maar in het Parlement mag hij niet binnen. Een van ons drie zal buiten moeten wachten.”

Even verderop maken ook Olivier en Iris Saal en hun drie kinderen zich klaar om op pad te gaan. Zonnecrème smeren, rugzakjes om. Ze moeten zich haasten, want ook zij hebben op hun korte rondreis door de Lage Landen een bezoek aan het Europees Parlement gepland.

Echt uitgeslapen is het Duitse gezin niet. “Er is hier zoveel nachtlawaai, sirenes, metro, optrekkende motoren,” vertelt moeder Iris. “Wij wonen in een rustig dorpje bij Konstanz aan de Bodensee en zijn dat niet gewoon.” Het is hun tweede nacht in Anderlecht en ze zijn blij dat ze straks vertrekken. “Nee, geen derde nacht voor ons hier.”

Werftoilet

Sébastien Tran beseft dat het huidige terrein van Camp in Brussels lang niet perfect is voor mobilhometoeristen. “Er is inderdaad lawaai, de metro loopt precies onder de parking. Bovendien zijn er geen schaduwplekjes en als het vol staat, is het echt dringen. Soms lopen hier tachtig mensen rond.”

En dan is er de afwezigheid van sanitaire voorzieningen. Omdat er toch altijd camperaars waren die, tegen de afspraak in, hun behoeften deden in de schaarse struiken rondom, heeft Tran twee maanden geleden een werftoilet neergezet. “We stellen helaas vast dat velen daar nu ook hun wc in legen, wat niet de bedoeling is.”

Hij begrijpt dat het voor sommige reizigers lastig is zonder faciliteiten en maakt dan ook volop plannen voor een camperplaats met alles erop en eraan. “Die moet een stuk groter zijn. Nu hebben we 2.000 vierkante meter. We willen naar 3.500 à 4.000 vierkante meter, zodat we meer en grotere standplekken kunnen maken. De vraag groeit immers en de mobilhomes worden steeds groter.”

Sinds 2022 kwamen er al 6.800 campers langs op het terrein, goed voor zo’n 17.000 toeristen. “Als we straks alle faciliteiten aanbieden, elektriciteit, water, toiletten en een lozingspunt, worden het er natuurlijk meer. Mogelijk is er ook plaats voor wat tentjes, want een tentencamping is er sinds de sluiting van Camping 58 niet meer in Brussel.”

Tran mikt op een terrein met meer groen, en hier en daar een schaduwplek, waar hij picknickbanken wil neerzetten. Hij rekent op een totale investering van 130.000 euro. “De dagprijs zal wel stijgen tot 20 à 25 euro.”
Voor hij al die plannen kan realiseren, moet hij een terrein vinden en dat blijkt hoogst ingewikkeld. Op de huidige plek in Anderlecht moet de vzw sowieso na volgend jaar weg, want de gemeente plant er in het kader van het wijkcontract Bizet een bouwproject met sociale woningen, sporthal en crèche.

Geen kampeergedrag

Tran zoekt een plek dicht bij de Ring en dicht bij een metrostation, en wil deze keer graag een contract voor lange duur. “Ik heb de vraag al overal gesteld, aan bedrijven, aan publieke instanties die gronden in portefeuille hebben zoals Citydev, NMBS of MIVB, aan gemeenten en zelfs aan kerkfabrieken. Tot nu toe zonder concreet resultaat.”

Hij hoopt op ondersteuning van het Gewest. “Het toerisme is een belangrijke sector voor Brussel,” zegt hij. “Camperaars zijn in opmars. Het zijn evengoed toeristen die geld spenderen. Daarom moet er voor dat soort toerisme de nodige infrastructuur zijn.” Maar het Gewest lijkt er niet echt mee bezig. Het kabinet van ontslagnemend minister-­president Rudi Vervoort, bevoegd voor Toerisme, laat weten dat de grond in Brussel schaars is en dat er van een regering in lopende zaken geen nieuwe initiatieven te verwachten zijn.

Voorlopig moeten campertoeristen in Brussel het nog een tijd zonder groen en schaduw doen en zonder degelijke voorzieningen. “Ik vind het niet zo’n probleem. Dat is het camperleven,” zegt Tilburger Frank, die samen met zijn vrouw Mieke geniet van een kopje koffie in de zon, hij rechtstaand op het asfalt, zij zittend in de deuropening van hun mobilhome. Ze hebben van hun dochter tickets gekregen voor een dansvoorstelling in het Koninklijk Circus en besloten om met hun pas aangeschafte camper in Anderlecht te gaan staan.

“Wij waren altijd echte caravankampeerders,” vertelt Frank, “maar we hebben de caravan onlangs ingeruild voor deze motorhome.” Camperen is iets helemaal anders, zo blijkt. “Met een caravan ga je voor een weekje op een aangename, groene camping staan, luifeltje uit. Een mobilhome daarentegen is bedoeld om rond te trekken. Twee dagen en, hup, weer verder. Op een camperplek zet je de luifel niet open. Je vertoont geen kampeergedrag, zoals dat heet. Hier zet zelfs niemand een stoel buiten.” “Dat is wel jammer,” komt zijn vrouw tussenbeide. “Het is zo fijn als je ergens aankomt, meteen de stoeltjes naar buiten, wijntje erbij. Nu zit je binnen in zo’n hete camper.”