Tough love: veel liefde voor Brussel voelt Arizona niet echt

'Het federaal regeerakkoord maakt de Brusselse formatie-opdracht van David Leisterh (MR) niet bepaald makkelijker.' Dat schrijft BRUZZ-redacteur Maarten Goethals in het edito van deze week.

"Helemaal niet jaloers.” Hij zei het op sociale media, weliswaar met een lachende smiley om de boodschap meer tongue in cheek te maken. Maar ergens moet het wel steken bij David Leisterh (MR). De Brusselse regeringsonder­handelaar blijft als enige achter zonder regeerakkoord, nu ook Bart De Wever afgelopen weekend zijn ploeg en project voorstelde.

Het moet dubbel steken omdat het federale regeerakkoord, wat Brussel betreft, op sommige punten donkerblauw kleurt, wat ook Leisterh moet charmeren om ermee aan de slag te gaan. Bijvoorbeeld de verhoogde aandacht voor drugs rond stationsbuurten, een strengere aanpak van illegale migratiestromen, de werkloosheid in de tijd beperken. Het past allemaal in een meer centrumrechts beleid, dat naar eigen zeggen “orde op zaken” wil stellen.

Dat geldt ook voor veiligheid, en de fusie van de politiezones in Brussel. Arizona wil voor eens en voor altijd het debat beslechten door een verregaande samenwerking van de veiligheidsdiensten van bovenaf op te leggen. Verplicht. De tekst van het regeerakkoord laat op dat punt weinig interpretatie toe.

De smiley van Leisterh kan daardoor weleens veranderen in een wenend gezichtje. Het vergemakkelijkt zijn formatieopdracht niet bepaald.

Zowel de Brusselse burgemeesters van Les Engagés als die van de MR lieten al openlijk hun ongenoegen blijken over wat de partijvoorzitters over hun hoofden hebben beslist. Als lokaal al geen schisma dreigt, dan wel permanente onrust en tegenkanting. Leisterh moet na dit weekend afwegen welke loyaliteit het zwaarst doorweegt: die tegenover zijn voorzitter en vriend Georges-Louis Bouchez (MR), of de basis die zijn coalitie zal maken of kraken.

De fusie van de politiezones geeft bovendien ook de PS extra munitie om de onderhandelingen voor een Brusselse regering verder te laten slabakken. Niet alleen omdat het idee in hun ogen heel Vlaams en stiefmoederlijk aandoet, maar omdat de PS fundamenteel ook niet gelooft in het model, en in de beslissing het zoveelste bewijs ziet van een “verraad” en een “anti-Brusselse houding” op federaal vlak, aldus PS-patron Ahmed Laaouej.

Mag Leisterh bijgevolg definitief een kruis maken over zijn formatiepoging? Niet noodzakelijk. Er blijven voldoende redenen voor de PS om deel uit te maken van de Brusselse regeringsploeg. Om te beginnen: de PS blijft een machtspartij pur sang. Vijf jaar de minderheid uitmaken, betekent vijf jaar kwetsbaar zijn voor de invloed van de concurrenten in tal van bestuursorganen, administraties en overheidsinstanties. De ware invloed van een partij schuilt vaak op dat niveau.

Bovendien, met de vorming van Arizona, en de afspiegelingscoalities in Wallonië en Franstalig België, blijft Brussel als enige regio over vanwaaruit de PS politiek nog iets kan forceren. Als meerderheidspartij kunnen de Franstalige socialisten veel directer en efficiënter het federale beleid aanvechten (en bewijzen dat werken met de N-VA niet lukt), dan foeterend op de oppositiebanken tussen Ecolo of PTB.

Dat lijken allemaal sinistere redenen om steun te verlenen aan Leisterh. Maar politici voeren geen beleid met oog op het winnen van een schoonheidsprijs.