Nieuw formatierecord: 'Brussel blijft voor velen een plek om van te houden'

Ondanks de bedenkelijke eer dat Brussel het nationaal record onderhandelingen woensdag verbreekt, valt vooral de weerbaarheid van het sociale weefsel op. Dat schrijft BRUZZ-redacteur Maarten Goethals in het edito van deze week.

“Brussel heeft mijn leven gered”
Jaak, Brussel-Stad

“Ik zal me altijd inzetten voor de stad – met liefde, samenhorigheid en respect voor anderen”
Elmehdi, Molenbeek

Een tweetal weken geleden stelde BRUZZ de volgende vraag online: wat maakt jou, als Brusselaar, wél nog trots? Wat geeft jou als inwoner energie om Brussel te blijven verdedigen? Alvast niet de formatiegesprekken, die woensdag het trieste nationale record van 541 dagen regeringsonderhandelingen zullen verbreken. Die dubieuze eer leidt tot een smet op het imago van de hoofdstad, en maakt van Brussel de risee onder de politieke bestuurs­niveaus. Maar het leven in een miljoenenstad stopt niet omdat een handjevol beroepspolitici plots niet meer weten hoe ze met elkaar moeten communiceren en compromissen vinden.

In die zin is de befaamde kloof tussen de Dorpsstraat en de Wetstraat misschien zelfs een goede zaak. Het dient als buffer om zelf niet bevangen te raken door wanhoop en defaitisme.

Dat blijkt ook duidelijk uit de vele antwoorden die binnenstroomden. Brussel blijft voor veel lezers een plek om van te houden en om te koesteren. De vrijheid, de diversiteit, het onverwachte, de openheid, het spontane … al die eigenschappen en waarden komen keer op keer terug in de bevraging. Ook de internationale rol die Brussel speelt op het vlak van economie, mode, film, toerisme zorgt voor een noodzakelijke aanvulling op de doorgaans negatieve perceptie.

Dat maakt van Brussel niet alleen een fysieke plek, met al het mooie en lelijke wat een metropool kan bieden, maar ook een manier van leven. Een ingesteldheid, die zich niet laat kennen en temmen.

Dat lijkt nog het grootste wonder van al, na 541 dagen politiek gepalaver: ondanks de diepe scheidingslijnen tussen de onderhandelaars, lijkt Brussel grotendeels wél te werken. Het politieke systeem mag dan onder druk staan, het samenlevingsmodel rolt en bolt, en toont iedere dag zijn weerbaarheid. Ja, er zijn drugsproblemen. Ja, er zijn spanningen tussen bijvoorbeeld voor- en tegenstanders van Good Move, en ja, er zijn op termijn budgettaire consequenties door het uitblijven van een regering met volheid van bevoegdheden en door te leven op de poef. Maar tegelijk heerst een groot onderhuids vertrouwen bij de inwoners, die elkaar dagelijks tegenkomen in het openbaar vervoer, in de winkels, op het werk, op straat. Als collectief doet Brussel het verrassend goed: het sociale weefsel kan tegen een stootje, en de overheidsinstellingen blijven voorlopig draaien, zelfs met een beperkte financiering.

Misschien verklaart dat ergens het gebrek aan animo bij de Brusselaar om te betogen tegen het uitblijven van een akkoord - het protest maakt toch niet veel uit, en het leven van alledag is veel belangrijker en dwingender dan een zoveelste rondje gekibbel over vermeende coalities en absurde veto’s. Bovendien: als de politiek zichzelf niet eens ernstig neemt, waarom zou de burger dat doen?

Daarom doet het lezen van alle reacties die bij BRUZZ binnenkwamen zoveel deugd: ze laten een ander geluid horen. Eén van vertrouwen in onszelf en vertrouwen in de ander. De prioriteiten bij degenen die Brussel concreet vormgeven, zitten juist. Dat is misschien nog de belangrijkste boodschap bij het nieuwe record. Terwijl de onderhandelaars ter plekke trappelen, trekt de karavaan rustig verder.